In mijn blog De marathon vertelde ik over mijn blessure. Inmiddels weet ik wat ik precies mankeer en het is niet fraai. Een stressfractuur, een scheurtje in het bot door overbelasting. Dat is balen, want daar kun je, behalve zoveel mogelijk ontlasten, weinig aan doen. Zes tot 12 weken rustig aan doen staat er voor genezing. Dus eerst laten helen en dan weer heel langzaam aan beginnen met lopen. 

Daarmee valt mijn plan voor de marathon van Rotterdam waarschijnlijk in duigen. Tenzij het herstel vlot gaat. En dan nog wordt het wel heel krap. Begrijp me niet verkeerd, ik heb deze marathon in april nog niet helemaal afgeschreven. Maar ik realiseer me dat de kaarten niet gunstig zijn. 

Dus… ik moet rustig aan doen. En daar ben ik niet zo goed in. Wist ik al wel, maar ik word nu dagelijks wel heel hard met m’n neus op de feiten gedrukt. Ik probeer alles te doen om m’n enkel zoveel mogelijk te ontlasten. Waar ik normaal vier haltes eerder uit de bus stap en de rest van de route lekker wandel, pak ik nu de bus die het meest dichtbij mijn bestemming stopt. Ik pak de lift of de roltrap in plaats van de trap. En op de roltrap loop ik niet links iedereen voorbij, maar blijf ik rechts staan. Zucht.

De batterij van m’n hardloophorloge is nog nooit zo lang leeg gebleven. En m’n fitbit ligt werkeloos op het nachtkastje, die 10.000 stappen per dag haal ik toch bij lange na niet. Elke hardloper die ik tegenkom kan rekenen op een jaloerse blik. 

Ik weet heus wel dat er veel ergere dingen zijn. En dat dit van voorbijgaande aard is. Dus ik blijf positief en probeer nieuwe dingen uit. Tekenen bijvoorbeeld. Ik heb er niet echt talent voor, maar best leuk om te doen. Verder schrijf ik me een ongeluk. En ik heb het hele tweede seizoen van ‘Sex education’ op Netflix er al doorheen gejast. Aanrader, trouwens. 

Maar… wat zal ik nou weer eens gaan doen om mezelf bezig te houden? Heb je een tip? Laat hem achter in de comments.