Ik was een paar dagen in Rotterdam en ging een stukje hardlopen. Ik liep over de Erasmusbrug, de Willemsbrug en via het Noordereiland terug naar Kop van Zuid. Een kort, maar heerlijk rondje. Ik liep lekker, voelde me goed. Wat ik nog niet wist, was dat ik datzelfde rondje die middag nog eens zou doen. Op de fiets, turend naar de grond, speurend naar mijn verloren rijbewijs.

Toen ik het ontdekte, was ik een beetje boos op mezelf. Waarom had ik dat ding überhaupt meegenomen? Dat doe ik normaal toch ook niet? Maar ja, we zitten middenin een coronacrisis en er wordt strenger gehandhaafd, was mijn gedachte. En omdat je nou eenmaal verplicht bent een geldig legitimatiebewijs op zak te hebben in Nederland. 

Dus die middag reed ik het hele rondje opnieuw, met versterking. Twee zien meer dan één. En ik dacht precies te weten waar ik het ding verloren was. Namelijk toen ik een mooi haventje zag dat absoluut op de foto moest en daarvoor m’n telefoon tevoorschijn had gehaald.

Op die plek lag hij niet. Wel hing er een roze post-it op de prullenbak. Ik moest het drie keer lezen voordat de tekst tot me doordrong. Deze luidde: “Trompet verloren? Bel …” gevolgd door een telefoonnummer. Even twijfelde ik. Stond er misschien toch rijbewijs in plaats van trompet? Was dit een geheime code? Ik moest hardop lachen. Natuurlijk niet. Vervolgens probeerde ik me voor te stellen hoe je een trompet verliest.

Na de zoektocht stonden we met lege handen weer op de plek waar we begonnen waren. Geen rijbewijs. Ik zocht op internet wat nu te doen. Ik besloot een paar dagen te wachten, want wie weet had iemand hem gevonden. Wat zou ik zelf doen als ik een rijbewijs vond? Juist, via Google op zoek naar de eigenaar. Maar was zoveel vertrouwen in de mensheid wel gerechtvaardigd?

Twee dagen later ontving ik een bericht via Facebook. Of ik misschien mijn rijbewijs kwijt was. Mijn vertrouwen in de goedheid van de mens bleek terecht. Achter de vinder school ook nog een mooi verhaal. Zij runt het “Museum of failure and unloved objects” in Rotterdam, een tentoonstelling van op straat achtergelaten spullen. Alleen de naam al spreekt enorm tot mijn verbeelding. En wie anders dan zij had mijn verloren, maar beloved voorwerp kunnen vinden? Zodra het weer kan ga ik zeker een bezoek brengen aan het museum.