Ik ben aan het hardlopen. Dat doe ik inmiddels weer twee à drie keer per week. Van mijn blessure merk ik niets meer. Mijn conditie verraadt echter dat ik lang heb stilgezeten. Zwoegen is het, elke keer weer. En dan nog is het resultaat niet om over naar huis te schrijven. Hoe blij ik ook ben dat ik überhaupt weer zonder pijn kan hardlopen, het is soms moeilijk mezelf te motiveren.

Maar… sinds een week of twee gaat het beter. Ik hoef minder hard te werken, loop tempo’s die ik weer hardop durf uit te spreken. En, belangrijker nog, ik heb weer plezier in het lopen. Al rennend kijk ik om me heen naar het bloeiende bos, zie opeens een haasje springen en hoor boven mijn hoofd een specht kloppen. Ongemerkt sluipt er een melodietje in m’n hoofd. Ik zing de bijbehorende woorden in mezelf:

Van leege naor hooge
In iene grote booge
Vanuut de modder naor de hemel
En dan weer terugge en opneij

Ik glimlach, want buiten dat dit een prachtige mooi liedje is (van Daniël Lohues), is de tekst ook nog eens heel toepasselijk. Ik ben op de weg naar boven. Het wordt hard werken om in oktober mijn eerste marathon te lopen. Er zullen tegenslagen komen en moeilijke momenten. Maar ik houd deze wijze woorden in gedachten. Dus als je me tegenkomt, kan het zomaar zijn dat je me heel zachtjes hoort zingen:

Alles komp omlaag’
Dat is de natuur
Mar veur naor boben
Komp der kracht bij kieken
En a’j dat mar hebben
‘N Beetje is al wat
Want dan he’j ’t slimste weer had