Een paar uur van tevoren sta ik nog te twijfelen voor de kledingkast. Korte broek of driekwart tight? Nog maar eens het weerbericht bekijken. Kort, beslis ik. Eten, eten, eten. Naar de wc. Alle spullen nog eens nalopen. WC. Startnummer opspelden. WC. Startnummer opnieuw opspelden. WC.

Een paar uur later. Ik sta in het startvak. Een zee van felgele shirtjes om me heen. Het zijn de loopmaatjes van onze loopschool. Lee zet zijn gouden microfoon aan z’n mond. You never walk alone. Ik kijk om me heen, Lee heeft gelijk. Duizenden mensen tellen af tot het startsignaal. Dit jaar geen kanonschoten. Een bescheiden piep en de massa komt in beweging.

Niet snel daarna passeren we de startlijn. Meteen de Erasmusbrug op. Wat een mooi gezicht. Enthousiast publiek langs beide zijden en al die lopers. Terwijl we omhoog lopen zie je pas goed hoeveel het er zijn. Kippenvel.

Het eerste deel lopen we ‘op Zuid’, zoals Rotterdammers het zeggen. De Kuip, het Havenspoorpad, de Slinge. Al snel loop ik samen met één van mijn loopmaatjes. Een paar mensen uit mijn tempogroep net ervoor en een paar iets achter ons. Bij het Maasstad ziekenhuis krijg ik mijn eerste supporters in het vizier.

Langs Ahoy, even zwaaien naar m’n huis en de supporters daar en dan terug richting Erasmusbrug. Daarna begint de marathon pas echt, is me verteld. Bij 28 kilometer beginnen m’n benen te branden. Dit gevoel ken ik niet van m’n eerdere lange duurlopen. Mentaal en qua hartslag zit het nog goed.

Het is gezellig lopen in volkswijk Crooswijk. Ook daar een hoop support van vrienden en familie. Maar die brandende benen, oei. En daarbij de wetenschap dat het beruchte Kralingse Bos nog moet komen. Ik krijg het zwaar. Gelukkig is daar nog steeds m’n loopmaatje. En haar dochter die een stuk met ons meeloopt. Ik weet dat m’n vriend op het 35 kilometerpunt staat. Dat idee houdt me gaande. Nog maar net.

Daar is-ie. Ik besluit even halt te houden. M’n benen willen niet meer. Zijn peptalk, enkele bemoedigende woorden van m’n loopmaatjes en ik hobbel weer. Hobbelen, meer kan ik het niet noemen. M’n hoofd schreeuwt: IK WIL WANDELEN!

Op de Kralingse Plaslaan laat ik m’n loopmaatje gaan. Zij heeft nog een goed tempo, zit in de flow. Ze twijfelt, ik sta erop. Ik wandel, balend en een tikkeltje opgelucht. Ik ben zo ver gekomen, nu niet opgeven. Boos op mezelf kom ik weer langzaam in beweging. De ene voet voor de andere. Ik kom amper vooruit. Maar ik ren. Nog 5 kilometer. Hup, dan maar als een slak over de Coolsingel straks. Maar blijf rennen!

In Crooswijk is het één groot feest. Muziek, publiek. En pijn. Maar vooral feest. Gedragen door de menigte. Dan de laatste kilometers door de stad. Hobbel, hobbel, hobbel. Blijven lopen! Ik draai de Coolsingel op. Magisch. Al die mensen, de finish in zicht, de pijn vergeten. Ik zie de klok. Onder de 5 uur finishen is nog mogelijk. Ik pers er nog wat tempo uit en raak de finishmat. De klok zegt 4.57.18. Daar daar staat m’n loopmaatje met open armen.

42,195 kilometer zit erop. De felbegeerde medaille wordt om m’n nek gehangen. I made it! Nu alleen nog even dat stoepje op. Au!