Woensdagavond, 20.00 uur. We kennen elkaar van de zaterdagochtendloopgroep en intussen trainen we alweer een paar jaar wekelijks samen. Onze gezamenlijke liefde voor hardlopen is uitgelopen in een fijne vriendschap. 

Onze wekelijkse afspraak sneuvelt zelden. Soms wordt ie vervroegd of verlaat, of verschoven naar een andere dag. Maar ondanks blessures, rotweer en andere ongemakken is het een constante in ons trainingsschema. Een goede stok achter de deur voor de fanatieke, doch luie loper die ik ben.

Ik koester deze momenten, want een bijkomend voordeel van deze trainingsloopjes is dat ik m’n ei kwijt kan. En dan heb ik het niet alleen over mijn sportieve ei. Omdat ik wat sneller opgewarmd ben, en zij wat harder loopt in de tweede helft van onze route, hebben we een routine ontwikkeld. Een routine waarin ik de eerste kilometers praat en zij luistert en zo nu en dan een prikkelende vraag stelt. De tweede helft van onze loop is het omgekeerd, zij praat en ik luister. 

We kunnen het overal over hebben en geen onderwerp blijft onbesproken. Een enkele keer vloeien er tranen. Er wordt een heleboel gerelativeerd en vooral ook gelachen. We oordelen niet, maar mocht er advies nodig zijn, dan weet ik dat ik bij haar terecht kan. 

Zo lopen we 5 of 10 of 15 kilometer, net wat er op het programma staat die week. En na de training kan ik er niet alleen fysiek, maar ook mentaal weer helemaal tegenaan. Wie heeft er therapie nodig, als je wekelijks op dit spreekuur mag verschijnen?