Het is zover. Dit jaar loop ik mijn eerste marathon. In april. Dat is over 3 maanden. Mijn eerste duurloop in het kader van de marathontraining had maandag moeten plaatsvinden. Hàd ja, dat lees je goed. Want ik liep die duurloop niet.

Voor het eerst in mijn ‘hardloopcarrière’ ben ik geblesseerd. Ik overbelastte mijn enkel op een hardloopvakantie op Lanzarote. Dacht ik. Rust, gaat vanzelf weer over. Dacht ik. Vorige week liep ik voor het eerst weer, na een hele maand rust. Vijf kilometertjes op rustig tempo. Maar het deed pijn. Bah! De zaterdag erna voor het eerst weer meegetraind met mijn hardloopgroep. Weer pijn. Dubbel bah.

Mijn zelfbenoemde marathontrainer verbood me om maandag mijn eerste duurloop te doen. Terecht natuurlijk. Maar ik werd er bloedchagrijnig van. Hoe kan dit nou toch, waarom moet ik nou voor het eerst in 7 jaar een echte serieuze hardloopblessure hebben, terwijl die marathon rap dichterbij komt?!

Maar het kwam heus wel goed, zei hij. Oké, genoeg zelfmedelijden. Een afspraak bij de beste hardloopfysio van Utrecht en omstreken staat. Horen wat de schade is en zo goed mogelijk herstellen. Dat is het plan. Er is heus nog wel genoeg tijd om voor die marathon te trainen. Mijn doel is om hem uit te lopen, een gewenste finishtijd laat ik voor nu maar los.

Ben ik een beetje ongerust? Ja. Zit ik te popelen om te gaan trainen? Ja. Moet ik geduld hebben? Ja. Is geduldig zijn één van mijn sterke punten? Nee. Kortom: dit wordt een uitdaging. Misschien niet zoals ik me hem had voorgesteld, maar een uitdaging is het zeker.