Elke vier weken:
Ik voel me zo gedeprimeerd. Is dit nou een burn-out? Ik hoop niet dat ik echt depressief word. Dit komt nooit meer goed. Zal ik vast een coach zoeken, psychische hulp, mediteren misschien?

Na een paar dagen: Help, wat ben ik moe. Mag ik al naar bed? Ik wil slapen. Dit is niet normaal. Als ik maar geen Pfeiffer heb.

Even later: Wat kan ik eten? Is er nog iets lekkers? Melk, yoghurt, zoetigheid, hartigheid, sinaasappels. Kan ik ooit nog stoppen met eten? Dit is een eetverslaving. Ik blaas helemaal op. Ik moet echt gezonder en vooral minder gaan eten.

Daarna: Wat een troep hier, ik ga opruimen en schoonmaken. Ik trek dit echt niet meer. Wat staan al die spullen toch in de weg. En ook: Ik wil naar de kapper en nieuwe kleren.

Pff, wat een buikpijn… Zal er iets met mij aan de hand zijn?

En dan: Ongesteld.

Aha!

Ik ben er toch weer ingetrapt. Dat ik de signalen van mijn eigen cyclus na al die jaren nog steeds niet herken …

Foto: Mockaroon (Unsplash)