De zomervakantie is zo’n lekker moment om even uit te zoomen. Het gebeurt automatisch. Je hoeft er niet veel voor te doen. Voetjes in het gras en voorlopig geen dingen in de agenda is voor mij genoeg.

We hadden een hele mooie duif in de tuin. Een frisse, knappe duif. Niet zo’n vlekkerige donkergrijze, maar eentje in prachtige lichtgrijze en beige tinten met witte veertjes bij de nek alsof hij een wit bandje omhad. Hij leek wel uitgetekend door de stylisten van VT Woonmagazine.

Ik had veel zin om vrij te zijn. Het thuiswerken werd na 5 maanden gewoon een beetje too much. De gedachte aan met blote voeten door het gras te lopen, een boekje lezen, je niet aan tijden hoeven te houden (laat staan 8 uur achter een beeldscherm te zitten) lachte mij als een oase toe. Nog een paar dagen en ik kon mijn computer dichtklappen. Er moest alleen nog 1 belangrijke hobbel genomen worden: een plekje vinden op een Nederlandse camping.

Ik had een fitbit besteld. En zoals dat gaat bij pakketjes, keek ik uit naar het moment dat de bezorger langskwam. Om de minuut refreshte ik de track & trace-link om te kijken of er nog wat veranderde in het bezorgschema, maar de fietsbezorger arriveerde precies op de aangegeven tijd.

Mijn to-dolijst is meestal geen succes. Tenminste, aan het begin van de dag is het dat vaak nog wel, maar aan het eind van de dag toch vaak net iets minder. Van alle items die ik zorgvuldig en enthousiast had opgeschreven, gaan er op zijn minst een aantal onaangebroken weer mee naar het lijstje van de volgende dag. En weer naar de dag erna, enzovoort.

De coronatijd heeft een gekke uitwerking op mij. Echt, als je me eerlijk vraagt: ‘hoe gaat het nu?’ Dan gaat het op en neer.