Lieve Sylvia,

Een van mijn irritante eigenschappen is dat ik direct begin te googelen als ik ergens niet meteen op kan komen of iets niet weet. En het bijzondere is dat je op de gekste dingen ook een soort van antwoord vindt. De zoekmachine bestaat al 23 jaar (net even gegoogeld) en we zijn dat ook heel logisch gaan vinden.

Gisteren vroeg ik me bijvoorbeeld af wat de regel ‘So I dub the (e) unforgiven’ betekent uit het liedje Unforgiven van Metallica. Ik pakte direct de iPad en belandde ergens in de krochten van een Metallica-forum waarin druk gediscussieerd werd over de betekenis van dit specifieke stukje tekst en of het nou ‘thee’ of toch ‘the’ was in deze songregel.

Ook zocht ik een keer de betekenis op van een gênante terugkerende droom. Eens in de zoveel tijd droom ik dat ik moet plassen, maar dat de wc onbereikbaar is. De wc is wel in zicht, maar op de een of andere manier heel moeilijk bereikbaar.

Het kan zijn dat ik door een piepkleine opening moet kruipen om erbij te komen. Of dat ik door een soort doolhof van trappen en gangen moet om de wc-deur te bereiken en daar alsnog een lange rij wachtenden aantref. De betekenis ligt voor de hand: je zit ergens mee waar je nog geen oplossing voor hebt.

Dus als je je afvraagt waar ik me mee bezighield tijdens mijn blogbreak, dan weet je het: zinloos googelen. Ook zag ik de film ‘Alles op tafel’ waarin vrienden tijdens een gezamenlijk etentje hun telefoons op tafel leggen en afspreken alle binnenkomende telefoontjes en berichten hardop te delen met elkaar.

Zelf zou ik dat wel aandurven om mijn telefoon op tafel te leggen. Maar als je vraagt of ik mijn zoekopdrachten prijs zou geven? En alle gegoogelde kwalen, hersenspinsels, personen en maffe dromen op tafel zou leggen? No way. Veel te gênant!

En jij, durf jij dat aan? Zou jij liever je telefoon of je zoekopdrachten op tafel leggen? Of heb jij weer andere dingen die je liever voor jezelf houdt? Ik ben benieuwd!