Als kind was ik dol op m’n knuffels en poppen. Ik kon er eindeloos mee spelen. Elke pop of knuffel had een naam en een eigen karakter. Zelfs toen ik op mezelf ging wonen, bleven er dozenvol met babypoppen, beren en konijntjes achter op zolder in mijn ouderlijk huis. 

Jaren later kwamen mijn ouders Sinterklaas vieren bij mij thuis. En zij hadden als grappige verrassing –met achterliggende reden: dan zijn wij er lekker vanaf- vijf dozen vol met alle poppen, knuffels en nepbarbies meegenomen. Succes ermee!

Dertig was ik. En zelfs toen kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om ze weg te gooien. Ze waren niet mooi genoeg meer om weg te geven. Bovendien waren ze hopeloos ouderwets. Maar het waren mijn vrienden van vroeger, waar ik uren tegen kon kletsen. En je vrienden zet je toch niet zomaar bij het afval?

Nou heb ik meer dan genoeg ruimte in mijn huis, dus in de weg staan ze niet. Maar het is toch niet normaal om als volwassen vrouw je kinderspeelgoed te bewaren? Vorige week was het zover: ik moest van mezelf een start maken met het afscheid nemen van mijn jeugd. En wel met de beer die weggepropt zat in de inbouwkast in mijn slaapkamer. De enorme, lelijke geelbruine beer waar ik nooit een band mee had opgebouwd, maar die het toch ook niet verdiende om weggegooid te worden. 

Hij heeft nog maar één oog. En draagt mijn blauwe turnpakje, waarschijnlijk omdat ik het ooit zielig vond dat ie zo naakt was. Als ik hem in een vuilniszak prop word ik een beetje misselijk. Dit is zo gemeen, dat beestje verdient het toch niet om straks in de vuilniswagen verpletterd te worden?

Niet aan denken! Ik prop er nog een paar oude kussens bij, durf niet meer in de zak te kijken en knoop hem snel dicht. Met een zwaar hart zet ik de vuilniszak de volgende dag aan de straat. Snel loop ik de straat uit, op naar m’n werk. Nog dertig poppen te gaan.

Foto: Oxana Lyashenko