Ergens tussen koken en avondeten gaat mijn telefoon. Ik neem op, maar hoor alleen wat geroezemoes en gelach aan de andere kant van de lijn. 

‘Hallo, met wie spreek ik?’

‘Ha ha ha, u bent er al. Funny! Met Chantal van de organisatie voor het goede doel tegen onrecht. Goed dat ik u even spreek. Wij voeren op dit moment actie. We hebben geld nodig om dit te blijven doen en dus zoeken we mensen die willen collecteren.’

Nou vind ik het altijd moeilijk om nee te zeggen. Ik heb ook op haar stoel gezeten en in mijn leven talloze mensen moeten bellen op zoek naar vrijwilligers. En voor een uitzendbureau kaartenbakken vol studenten gebeld of ze vleeswaren wilden inpakken als bijbaantje. Ik weet hoe fijn het is als iemand gewoon ‘ja’ zegt en je weer iemand van je lijstje af kunt strepen.

Maar toch zeg ik: ‘Nee, dat komt me totaal niet uit volgende week’.

Een kleine zucht aan de andere kant van de lijn als ze er tegenin brengt:  

‘Oké. U bent er maar een uurtje mee kwijt. Dat moet wel lukken toch? Anders kan de collecte in uw wijk niet doorgaan. Dat zou u ook niet willen, of wel?’

Ik hoor haar ondertussen op haar kauwgom kauwen.

Het voelt alsof ik op de vingers word getikt omdat ik ongeoorloofd heb lopen spijbelen. Maar ik slik mijn irritatie weg, mijn hart wordt zacht en ik vertel Chantal dat ik graag wil collecteren.

‘Chill!’ Roept ze in mijn oor. ‘Alleen nog effe de gegevens checken. Geslacht:  de heer of mevrouw?’

Nu zucht ik. ‘Wat dacht je zelf? Mevrouw dus.’

‘Check. Dan heb ik alles. U krijgt nog een mailtje. Doei doei.’

‘Dag Chantal.’

Ik hang op. Collecteren dus. Check. Chill.