Ik deel via social media zo nu en dan wel eens een foto van een hardloopwedstrijd. Daar krijg ik steevast veel leuke reacties op. Complimenten, hart-onder-de-riem-opmerkingen als het even niet zo lekker ging en een hoop likes. Ontzettend leuk om zoveel support te krijgen. Wat ik iets lastiger vind, zijn opmerkingen à la ‘powervrouw’ en ‘stoer wijf’. Ongelooflijk lief bedoeld, altijd uit een warm hart en geplaatst door de liefste mensen. 

Waarom heb ik daar dan toch moeite mee? Komt het door mijn feministische inslag dat ik het helemaal niet belangrijk vind dat het hier toevallig om de prestatie van een vrouw gaat? Ik heb nog nooit iemand het woord ‘powerman’ horen bezigen, als er een loper keihard sprintend de finishlijn overkwam. En waarom zou je ook? 

Ik voel dezelfde allergie bij het woord ‘papadag’. Daar krijg ik echt vlekken van. Hoezo papadag? Het is toch elke dag papadag? Net zoals het elke dag mamadag is. 

Ja, ik weet ondertussen ook wel dat er toch echt verschillen zijn tussen mannen en vrouwen. Godzijdank, zou ik willen zeggen. Maar verder vind ik het niet nodig om die verschillen de hele tijd maar te benoemen. Zó verschillend zijn we nou ook weer niet. We hebben tegenwoordig een kick-ass nationaal vrouwenvoetbalelftal (wat ik als het even kan ook graag gewoon Nederlands elftal zou willen noemen, who’s with me?).

Verder ken ik genoeg gevoelige mannen. En vrouwen met een laat-maar-waaienhouding. En daar is helemaal niets vrouwelijks of mannelijks aan, het is gewoon menselijk. Ondertussen zal ik netjes elke reactie à la ‘powervrouw’ beantwoorden met een bedankje of welgemeende like, want ik weet heus wel dat het uit een goed hart komt.