Heb je dat ook wel eens? Dat je op straat loopt en vanuit je rechterooghoek een heks ziet? Als je vervolgens die kant opkijkt, dan blijkt het gewoon een mevrouw met een gek hoedje te zijn. Maar gedurende één seconde liep er dus een echte heks op straat.

Of dat je thuis een hinnikend paard hoort. Maar dat slaat nergens op, want er staat heus geen paard in je gang. Het blijkt het geluid van de brievenbus te zijn, waar een bezorger een te groot pakket doorheen probeert te proppen.

Dit fenomeen overkomt me zo nu en dan. En ik word daar blij van. Omdat ik nog steeds verrast kan worden. Ik weet heus wel dat het niet echt kan zijn, maar ik voel me heel even weer een kind in een wereld waar alles mogelijk is. Naarmate je ouder wordt ontdek je dat voor zo ongeveer alles een logische verklaring is. Dat is prettig, maar soms ook jammer. Want de verwondering die je als kind hebt, verdwijnt langzaam.

Daarom koester ik deze momenten. Want zolang die er zijn, is de wereld toch een beetje magisch. Dus.. zie ik weer eens een heks lopen, dan kijk ik voortaan snel de andere kant op. Want misschien bestaat ze echt. En dan kan ik haar maar beter niet in de ogen kijken.