Heb je dat ook wel eens? Dat je iets zo graag wilt of zo groot maakt, dat het ineens niet meer lukt? Ik had het tijdens een sollicitatiegesprek. Ik klapte totaal dicht. Van pure angst heb ik gedurende het hele gesprek slechts 2 dingen weten uit te brengen. En als je weet wat dat was, dan ben je verbaasd hoe dit afliep.

Ik was in de tijd wanhopig op zoek naar een nieuwe baan en voelde aan alles dat de functie als webredacteur via een bepaald detacheringsbureau mij op het lijf geschreven was. Het vervelende met zo’n perfecte match is, dat de ander daar niet direct hetzelfde over denkt. Je moet je potentiële nieuwe werkgever daar eerst van zien te overtuigen. En mijzelf aanprijzen is nou niet helemaal mijn sterkste punt. Ik denk altijd, laat me maar gewoon aan het werk gaan, dan komt het goed. Zo werkt het helaas niet.

Hoe leuker en belangrijker de baan, hoe lastiger ik het vond om dat over te brengen. Bij vacatures waarvan ik dacht ‘Ach, dan ben ik in ieder geval lekker aan de slag’ verliepen de gesprekken een stuk soepeler en werd ik steevast aangenomen. Maar bij dat ene gesprek via het detacheringsbureau had ik een totale black-out.

De enige 2 antwoorden die ik uit heb weten te brengen waren bij het koffieapparaat: ‘Koffie zwart graag’. En: ‘Ja ik kon het heel makkelijk vinden.’ Daarna, toen het echte sollicitatiegesprek begon, kreeg ik geen woord meer over mijn lippen. Letterlijk. Gelukkig was er iemand mee van het detacheringsbureau die het gesprek gaande hield. Zodat het niet helemaal stil was aan onze kant van de tafel. In de trein terug kon ik wel door de grond zakken van schaamte.

Het zal je niet verbazen. Ik werd niet aangenomen. Ze kozen voor de andere kandidaat. Gelukkig wel van hetzelfde detacheringsbureau, dus ze liepen de opdracht niet mis door mijn toedoen. Maar het meest bijzondere was de feedback van de manager met wie ik het sollicitatiegesprek had gehad. Hij vond het zo jammer dat hij niet 2 vacatures had, want het was toch zo’n leuk gesprek geweest met mij.

Verbaasd vroeg ik me af of hij het zei uit beleefdheid of dat hij me misschien wilde sparen. Dat hij het echt meende, kon ik me niet voorstellen. Tot ik twee maanden later een telefoontje kreeg van het detacheringsbureau. Diezelfde manager had gebeld dat er weer een vacature was vrijgekomen en of ik nog beschikbaar was. Ik kon direct beginnen.

Een cadeautje uit de hemel. Ik had de baan en ik hoefde er niet nogmaals voor op gesprek. Wat hem bewoog mij aan te nemen, weet ik niet. Wilde hij mij gewoon een kans geven? Had hij zelf ook geen zin in nieuwe gespreksrondes? Of zag hij op telepathische wijze dat het inderdaad een goede match was? Het maakte niet uit, ik had de baan. En wie weet, was hij gewoon op zoek naar een stille kracht.

---