Soms staat m’n brein even op de automatische piloot. Dan doe ik iets wat m’n hersenen leuk bedacht hebben, maar wat toch niet helemaal klopt. Een kleine kortsluiting. Zo wilde ik laatst inchecken bij m’n huis met mijn ov-chipkaart. Raad eens wat? De deur bleef gesloten.

Toen ik erop ging letten ontdekte ik meer van dit soort ‘autopilootjes’. Zoals de dop op een lege tube tandpasta schroeven, voordat ik hem in de prullenbak gooi. Wat heeft dat voor zin? M’n hand uitsteken op de fiets, terwijl er in de verste verte geen enkele andere weggebruiker te bekennen is. Iets aanpakken van iemand, terwijl ik het aangebodene helemaal niet wil hebben.

En waarom antwoord ik ‘toppie’ op een enthousiaste vraag? Ik ben toch helemaal niet het type dat het woord toppie bezigt? Maar ineens ligt het vooraan op m’n tong en heb ik het uitgesproken voordat ik het kan inslikken.

Hoe dit werkt weet ik niet precies. Maar het heeft vast te maken met het feit dat je zonder automatische piloot niet kunt leven. Want hoe kun je functioneren als je overal maar je aandacht bij moet houden? Toch ook weer knap van die hersenen van mij. Nou ja, dan neem ik die paar gekke acties maar op de koop toe. Ze leveren ook regelmatig een glimlach op.

Foto: Rock’n Roll Monkey via Unsplash