Als alles meezit, krijg ik in januari de sleutel van mijn nieuwe appartement in Rotterdam. Ik ben al regelmatig in mijn nieuwe woonplaats te vinden en ik kan niet wachten om te verhuizen. Dat betekent wel dat ik mijn geliefde Utrecht moet verlaten, waar ik heel lang met veel plezier heb gewoond. Maar de voorpret voor wat komen gaat is enorm.

Het allerleukst aan verhuizen naar een andere stad is dat er nog zoveel te ontdekken valt. Waar ik hier de omgeving op mijn duimpje ken, ligt er in Rotterdam nog een wereld voor me open. Een wereld van leuke restaurants, gezellige kroegjes, mooie theaters en bioscopen, sportclubs en nieuwe hardlooproutes. Ik ga af en toe even kijken bij mijn nieuwe huis en als ik dan door de buurt wandel, ontdek ik steeds weer nieuwe winkeltjes, wandelpaden en leuke plekjes.

Omdat mijn appartement in aanbouw vanwege corona niet bezichtigd kan worden, pik ik elke kruimel die over m’n nieuwe buurt of het nieuwbouwproject gaat mee. Ik verslind de nieuwsbrieven die wekelijks in mijn inbox verschijnen, ook al staat er nu meestal niet veel nieuws meer in. Ik instagram me een ongeluk, bekijk elke foto met de hashtag van de buurt, volg alles en iedereen die zich ook maar in de omgeving van mijn nieuwe woonplek bevindt.

In mijn hoofd heb ik het huis al helemaal ingericht, weet welke kleuren er op de muren komen, wat voor vloer ik wil, mijn verlanglijst met meubels is compleet. En de eerste aankoop is een feit, een supergave lamp voor boven de eettafel.

Wat mij betreft kan het niet snel genoeg gaan. Maar goed, in mijn oude huis moet er nog een hoop gebeuren. Ik ga kleiner wonen, dus het gros van de meubels gaat niet mee. En wat te denken van al die boeken, kleren, schoenen, tassen, accessoires en andere troep die een mens gedurende jaren verzamelt. Een flinke klus. Maar met mijn gloednieuwe appartement in gedachten, ga ik maar weer aan de slag. Hup, weer een vuilniszak vol.