Stel jezelf alvast voor als een hele fitte persoon met dito lichaamsbouw. Als je je verplaatst in het gevoel iemand te zijn die graag beweegt en sportief door het leven gaat met bijbehorend atletisch lichaam, zonder dat je dat noodzakelijkerwijs al bent, heb je al de helft gewonnen. Deze aanpak van ‘fake it till you make it’, schijnt enorm te helpen als je een gedragsverandering wilt bereiken.

En omdat ik wel wat fitter wilde worden, kocht ik vorig jaar een fitbit die mijn stappen telt, mijn hartslag meet en mijn activiteiten bijhoudt. Daarnaast meldde ik mij via mijn werk aan voor een vitaliteitsprogramma dat me beloont als ik een bepaalde hoeveelheid punten haal door te bewegen. Om mezelf nog een extra schopje in de goede richting te geven, gebruikte ik de ‘fake till you make it’-methode en stelde mezelf voor als fitte persoon.

Het is niet dat ik asportief ben, helemaal niet. Er zijn heel veel activiteiten die ik leuk vind om te doen. Op zijn tijd dan. Vaker ben ik toch meer een luie kat die zijn vacht poetst en zich nog eens behaaglijk omdraait op de bank. En draag ik liever een paar leuke armbandjes dan een stuk elektronica om mijn pols.

Maar de fitbit hielp wel. Het zette me echt in beweging. Ik schrok hoe weinig je beweegt als je de hele dag thuis zit te werken. In huis kom ik niet verder dan zo’n 1500 stappen op een dag, terwijl mijn doelstelling van het vitaliteitsprogramma zo’n 10.000 stappen per dag is! Dus ga ik braaf elke dag een stuk lopen.

Ik haat het en ik houd ervan. Moet ik nou alweer? Regent het niet? Zou ik dit ook doen als ik geen doelstelling en tellertje had? Een keer niet mijn doelstelling halen, is toch ook niet zo erg? Soms overweeg ik het ding mee te geven aan mijn kinderen als ze training hebben zodat ik niet hoef. In de zomer maakte ik extra rondjes langs de ijssalon om de laatste stappen te halen. Lekker gezond bezig! Of lig ik op de bank druk met mijn arm te zwaaien om de laatste ‘stappen’ te halen. Ik heb ‘m ook een tijdje in de hoek gesmeten omdat ik vond dat ik te veel to-do’tjes op mijn bord had. Maar toen begon ik ‘m zowaar een beetje te missen.

Dit weekend was het prachtig weer. In Limburg lag er zelfs sneeuw en in Utrecht was het mooi koud winterweer met een zonnetje dat warm aanvoelde. Ik besloot direct werk te maken van mijn stappen. Als ik nou vandaag voldoende stappen zette, kon ik misschien mijn weekdoel al halen en hoefde ik de volgende dag niets meer te doen. Ik gluurde op mijn schermpje. Hoeveel stappen nog? Alsof mijn fitibit doorhad dat ik ervan af wilde zijn, leek hij steeds minder stappen aan te geven dan ik daadwerkelijk zette. Lekker dan. Nog 1 stukje, dan ben ik er.

Yes, voldaan doe ik de fitbit af. Morgen vrij. De sensor van mijn fitbit gaf me een groene knipoog vanaf de vensterbank. Morgen toch nog even gaan? Echt niet! Maandag weer.