Ik kwam een multomapje tegen met werkstukken die ik maakte toen ik op de basisschool zat. Op de voorkant waren My Little Pony-stickers geplakt. Ik vond het mapje in een kast, op een stapeltje met allerlei volgekalkte schriftjes, brieven en dagboeken.

Omdat ik ga verhuizen, kom ik op plekken in huis waar ik blijkbaar al jaren niet heb gekeken. En in zo’n kast, ach daar ligt eigenlijk niets in de weg. Dat levert een hoop volle tassen voor de papierbak op, maar ook geweldige oude foto’s en dus het multomapje waar ik het bestaan van was vergeten.

Nieuwsgierig bladerde ik door het mapje. Wat erin zat, had ik geproduceerd in de vijfde klas, oftewel groep zeven. Ik was tien jaar oud. De inhoud bestond grotendeels uit werkstukken. Maar er zaten ook rekensommen, topgrafiekaarten, Engelse opdrachten en een opstel in.

Werkstukken maken was mijn favoriete bezigheid op school. En dat zie je eraan af. Naast de tekst vond ik het blijkbaar ook heel belangrijk dat één en ander goed geïllustreerd werd. Ik denk dat de juf dat ook wel wist te waarderen, want het cijfer dat op de laatste pagina prijkte was meestal een 9.

Een werkstuk over de cavia, over parkieten en over recreatie in Nederland. Ook voor een geschiedeniswerkstuk draaide ik mijn hand niet om. En hoe leuk, een vakantieverhaal over de zomervakantie in Zeeland.

Dertig jaar later blijk ik maar weinig veranderd te zijn. Ik hou nog steeds ontzettend van schrijven. Cavia’s en parkieten zijn nog altijd m’n lievelingsdieren. En als m’n vriend en ik een stuk gaan fietsen, wandelen of op een roadtrip gaan, dan grap ik altijd: ‘kom, we gaan even lekker recreëren’. En waar was ik afgelopen jaar op vakantie? Juist, Zeeland.

Je kunt dus wel denken dat je een compleet ander mens wordt als je ouder wordt, maar het blijkt dat je in de kern meer lijkt op die tienjarige van toen dan je denkt.

Dit was mijn werkstuk van deze week. Dag dag.