Ik ging een weekendje naar de Noord-Hollandse kust met twee vriendinnen. Onderweg realiseerde ik me hoe lang geleden het was dat ik ‘op vakantie’ was geweest. Qua tijd was het niet eens heel lang terug dat ik een paar dagen op Terschelling was, maar acht maanden voelde ineens als een eeuwigheid.

Met ons huisje vlak achter het duingebied troffen we het. De duinen en het strand leenden zich uitstekend voor lange wandelingen en mooie hardlooproutes. Aan de sjoelbak die we in één van de slaapkamers vonden, zijn we niet eens toegekomen. Nu de wereld zich weer opent, genoten we extra van de drankjes op het terras en van het eten bij de strandtent.

We zaten vlakbij een broedgebied, waardoor we steeds de mooiste liederen hoorden van allerlei vogels. Die we, stadsmensen als we zijn, dan weer moesten opzoeken met een app. Waardoor ik nu weet hoe de tjiftjaf klinkt.

Hebben we geprobeerd de app te cheaten door zelf vogelgeluiden na te doen? Misschien. Wisten we de app te misleiden? Yep. Toen één van ons een kikker probeerde te imiteren, wist de app ons ‘met grote waarschijnlijkheid’ te vertellen dat het ging om de grote zilverreiger tijdens de landing. De rest van het weekend zochten we naar reigers in landingspositie om het geluid met eigen oren te horen.

Een tintje bruiner en met lichte spierpijn in de bovenbenen (toch best pittig die duinen op- en afrennen), begonnen we aan de terugreis. Toen ik vanaf de Erasmusbrug mijn ‘eiland’ weer zag, kreeg ik een warm gevoel. Dit is mijn stad, ik woon nu in Rotterdam.

• 

• 

•