Hoewel we nog niet wisten of de marathon definitief doorgaat, trainde ik lekker door. Er was een berg werk te verzetten, want m’n conditie was niet top en het is mijn eerste marathon. Ik moest dus flink aan de bak. En dat ging lekker. Totdat…

Totdat ik na een lange duurloop ineens pijn in mijn knie kreeg. De pijn zakte weer en ik ging lekker door met het trainingsschema. Totdat ik weer m’n knie voelde. Eerst een paar keer na een training en toen ineens tijdens een training. Dat was even schrikken. Had ik zo hard gewerkt aan mijn conditie en aan het uitbreiden van mijn kilometers, krijg je dit.

Ik maakte even pas op de plaats, ging lekker op vakantie en hervatte daarna met frisse moed weer de trainingen. Even leek de rust me goed te hebben gedaan, maar toen moest ik tijdens een lange duurloop op twaalf kilometer al uitstappen met pijn. “Ho, stop, nu!” zei mijn knie. Overbelasting, lopersknie was het vermoeden van verschillende mensen die er verstand van hebben.

En inderdaad, na een check door de fysio is overbelasting precies wat er loos is. Balen, maar ook een opluchting. Want overbelasting kun je iets aan doen. Rust geven, maar ook rekken, masseren, fietsen en wandelen. Binnenkort weer even een kort testloopje om te zien hoe de zaken ervoor staan.

En dan maar duimen dat ik deze blessure snel achter me kan laten. En, een grote wens van heel veel lopers, dat we na anderhalf jaar pas op de plaats eindelijk aan de start mogen verschijnen van de marathon van Rotterdam. Als oppepper kijk ik vanavond maar weer eens de film ‘De marathon’. Met één van mijn favoriete quotes: “Hoe ver is dat eigenlijk lopen joh, zo’n marathon?”