Ik ga de laatste tijd weer vaker met het openbaar vervoer. En ik was één van de voordelen daarvan een beetje vergeten. Het is mijn guilty pleasure om gesprekken af te luisteren. Wat zeg ik, guilty? Gewoon pure pleasure.

In eerste instantie zit ik met m’n oortjes in lekker te genieten van een podcast, maar dan dringt zich een gesprek op en kan ik me alleen nog maar daarop concentreren. En terwijl de rest van de coupé, wagon of bus denkt dat ik naar mijn favoriete muziek luister, zit ik lekker te luistervinken.

Mensen vertellen hun hele hebben en houwen in de tram, soms aan hun reisgenoot, maar ook vaak aan een wildvreemde die toevallig tegenover hen heeft plaatsgenomen. Of via de telefoon aan een bekende. Van dat laatste geniet ik het meest. Want dan kan ik zelf de andere helft van het gesprek invullen.

Daarbij maak ik me dan een voorstelling van de gesprekspartner, van de situatie en de persoon zelf. Soms heb ik moeite om me niet met het gesprek te bemoeien, maar meestal zit ik te hopen dat de spreker niet voortijdig uitstapt en ik het einde van het verhaal nooit zal weten.

Sommige mensen vergeten dat ze in een openbare ruimte zijn, of het kan ze gewoonweg niet schelen wie er meeluistert. Verhalen over de aambeien van hun partner, dwingende adviezen – weet je wat jij zou moeten doen?-, ergernissen over collega’s, roddels, wat er zojuist besproken is bij de psycholoog, gelukwensen, filmtips, relatiecrises, alles komt voorbij.

Het is dat ik geen mensen herkenbaar in deze blog wil opvoeren zonder dat ik daarvoor hun akkoord heb gevraagd. Ik zou wel tien blogs kunnen vullen met opmerkelijke gesprekken gehoord in bus, tram of metro. Er zitten echte pareltjes tussen. Maar ach, ik kan ze natuurlijk altijd ter inspiratie gebruiken. Ik houd m’n oren open.

_{Foto: Ralph Katieb via Unsplash}