Nog elf dagen tot marathondag. Overal in de stad verschijnen verkeersborden met verwijzingen naar de marathon van Rotterdam. Waar je ook bent, op elk tijdstip kom je hardlopers tegen. Alleen of in groepjes zijn ze bezig met de laatste loodjes van hun trainingsschema.

Voor mij ligt het anders. Mijn lijf heeft er weer zin in, ik loop steeds langer pijnvrij. Maar ik heb veel te weinig kilometers kunnen maken om me goed voor te bereiden op mijn eerste 42,195 kilometer ooit. Met een knoop in mijn maag zag ik het aantal weken tot de marathon afnemen en wist dat de kans op een goede voorbereiding steeds kleiner werd.

Totdat er echt niet voldoende tijd meer was om me optimaal of zelfs goed voor te bereiden. Ik zag het aankomen, maar het was toch een domper. Twee jaar lang heb ik me verheugd op deze dag en nu leek het mogelijke met de dag onmogelijker. Ik kon de keuze niet langer uitstellen.  

Mijn gameplan? Op 24 oktober sta ik aan de start. Ik beschouw het als een halve marathon en alles wat ik extra loop is leuk. Het is een ervaring die ik meeneem naar april 2022, waarin ik hopelijk wel fit en goed getraind in het startvak sta.

Over elf dagen ervaar ik hoe het voelt om in het startvak te staan met duizenden andere lopers, ga ik proberen vanaf het begin mijn eigen tempo te lopen, leer ik hoe het eraan toe gaat bij de verzorgingsposten en loop ik zonder druk van moeten finishen. Ik zie het als de ultieme training.

Is dit wat ik me van tevoren had voorgesteld van mijn eerste marathon? Zeker niet. Heb ik er vrede mee? Hell yeah. Haal Lee Towers maar vast uit het vet, ik kan niet wachten tot ‘You never walk alone’ door de speakers schalt.