Begin twintig was ik toen ik voor het eerst op ski’s stond. Een laatbloeier dus. En iedereen die op latere leeftijd (lees: ouder dan 11) begint met skiën, weet dat je dan een hopeloze achterstand hebt. De moeiteloosheid en de techniek van skiërs die op hun 3^e al op de latten stonden, haal je nooit meer in. Toch valt er met skiën nog heel veel te leren. En niet alleen aan ski-techniek.  

Mijn eerste keer skiën was met beste vriendin M. Een onvergetelijke week. Dolle pret vanaf het moment dat we samen in de bus stapten op weg naar de Franse Alpen. We zaten in een appartement dat we later het aardbeienpaleis zouden noemen vanwege het vrolijke aardbeienmotief van de gordijnen, de beddensprei, de kussentjes en de suikerpot.

Bijkomend voordeel was dat het aardbeienpaleis vlak boven dé après-skikroeg van het gebied lag. Waar we natuurlijk veelvuldig te vinden waren. Om bij de ski-les te komen, hoefde je alleen maar een klein hellinkje af. Bij de eerste les werden vriendin M. en ik ingedeeld bij andere jongvolwassen beginners. De helft daarvan kwam ’s ochtends meestal niet opdagen en de andere helft kwam op het laatste moment aangestruikeld op één ski, zonder handschoenen en met een kegel van de avond ervoor. 

“Look forward you and smile”

Om dit clubje naar boven te krijgen met de sleeplift was een prestatie op zich. Onze Franse skileraar Jean schudde chagrijnig zijn hoofd als er weer een paar van zijn Nederlandse pupillen uit de sleeplift vielen. Geen enkel mededogen toonde hij voor de angsten die we uitstonden, de onhandigheid met het aan- en uitkrijgen van de ski’s of mogelijke pijn bij het vallen. ‘Follow me!’ riep hij gewoon en gaf ons met zijn Franse accent aanwijzingen als: ‘Bend your knees!’ en ‘Look forward you and smile.’

Maar we maakten vooruitgang. Het kleine hellinkje onder ons appartement op weg naar skiles durfden we nog niet skiënd af, maar vergeleken bij de anderen in ons kneuzenklasje voelden M. en ik ons redelijke pro’s. Bij de dagelijkse après-ski maakten we nieuwe vrienden die ons vrolijk zwaaiend voorbij kwamen geskied als wij op les zaten en die ons ’s middags op sleeptouw namen naar verre pistes die wij met ons skiklasje nooit zouden bereiken.

Hoe heerlijk kon het leven zijn op een berg als er sneeuw ligt. Frisse lucht, warm zonnetje op je gezicht en glijdend over de sneeuw verdwenen alle zorgen. Twijfels en angsten worden op de piste direct afgestraft. Word je onzeker of ga je verkrampen, dan val je. Mindfulness nog voordat het woord bestond.

Op de laatste dag vond skileraar Jean ons klaar om een klein schansje te nemen. Eén voor één mochten we over het bergje sneeuw springen. Van schrik begonnen we op 50 meter afstand al te gillen en af te remmen. Maar Jean schreeuwde ons hoofdschuddend toe: ‘Don’t worry, until you got a problem!’. Dus daar gingen we in volle vaart op het schansje af en maakten de sprong. Het lukte.

Die avond tijdens onze laatste extra uitgebreide après-ski proostten we op onze moed, de nieuwe vriendschappen en onze prestaties bij het skiën. We waren toch maar mooi beginner-af.

Niet bang zijn als je nog geen probleem hebt, vertrouwen op je techniek, ontspannen je bochtjes blijven draaien (ook al is het in een pizza-punt) en genieten van de ride, dan kom je vanzelf beneden. En niet vergeten: Vooruit blijven kijken en lachen. Look forward you and smile.

Ik denk er nog vaak aan, ook als ik niet op ski’s sta.

Dank Jean voor je lessen!