Als tiener kon ik niet wachten tot ik oud genoeg was om uit te mogen gaan. Mijn moeder zei wel eens: ‘Als Hilde de lichtjes van de stad ziet, is ze blij.’ Daar had ze helemaal gelijk in.

Ik herinner me hoe ze mij en mijn broer als kind ’s avonds meenam naar de film. Wij woonden in een dorp en moesten voor de bioscoop naar de stad. Het zal niet echt laat geweest zijn, maar het was al donker toen we door de winkelstraten naar de bioscoop liepen. De geluiden en de lichtjes in de straten vond ik zo ongeveer nog specialer dan de film zelf. Mijn liefde voor de stad was geboren.

Toen het eindelijk zover was dat ik zelf uit mocht, namen mijn beste vriendin en ik het ervan. Als in een film liepen we door de lange uitgaansstraat met alle cafés. Heerlijk vond ik het. Een beetje spannend ook. Toen we naar binnen liepen bij het café met de gele kozijnen aan het einde van de straat, hoorde ik de muziek van Sympathy for the devil van the Rolling Stones. Het nummer werd geschreven nog voordat ik geboren werd, maar viel die avond precies op zijn plek.

‘Please allow me to introduce myself, I’m a man of wealth and taste‘

De eerste regel van het nummer en de warmte van het café maakten het gevoel compleet dat een nieuwe fase van mijn leven eindelijk was aangebroken. Dat ik kon doen wat ik zelf wilde. Dat de wereld voor ons open lag en dat nieuwe avonturen voor het oprapen lagen. En dat bleek ook zo te zijn.

Mijn vriendin en ik waren partners in crime met het verkennen van die wereld. Zei de één: ‘Zullen we eens …’, dan zei de ander altijd: ‘Ja!’. Van tienertoer naar interrail, avonden uit en nieuwe ontdekkingen. Dit lied reisde in de jaren met me mee.

Sympathy for the devil is voor mij daarom zo’n nummer met een gouden randje. De lichtjes van de stad en het horen van dit nummer geven me nog steeds hetzelfde gevoel van vrijheid en van willen uitbreken als toen.

Heb jij ook zo’n nummer waaraan je speciale herinneringen hebt? Laat het weten in de reacties. Ik ben benieuwd!