Naast alle hartverscheurende berichten vanuit de ziekenhuizen over de ellende die het coronavirus veroorzaakt, werd ik geraakt door twee berichten die ik op social media voorbij zag komen die gelinkt zijn aan de situatie waar we nu in zitten.

Het eerste bericht was deze quote: 

“Kind of feels like the Earth has sent us to our rooms to think about what we have done”

Het zette me aan het denken. Want hebben we deze situatie ook niet aan onszelf te danken door de manier waarop we met dieren en de aarde omgaan? De schone lucht die nu ontstaat, de lege wegen, de natuur die meer ruimte krijgt. Kunnen we dat vasthouden ook straks als de pandemie voorbij is en iets beter zorgen voor moeder aarde?

Het tweede bericht dat me raakte, was een post over het nieuwe schilderij van David Hockney met de titel:

 “Do remember they can’t cancel the spring’

Een waarheid als een koe. Het geeft maar weer aan hoe relatief alles is en hoe onbelangrijk we zijn in het grotere geheel. De seizoenen komen en gaan gewoon. Een troostend idee dat het leven doorgaat ook al voelt het nu heel anders.

Thuis leer ik ineens weer heel veel bij. De stelling van Pythagoras, het berekenen van de oppervlakte van een cirkel, het verschil tussen cynisme en sarcasme. Veel van mijn eigen kennis wordt ook opgefrist nu de jongens thuis school volgen. Voor de rest vind ik het een rotperiode.

De onzekerheid hoe lang deze situatie gaat duren, de bezorgdheid of iedereen in je omgeving gezond blijft. Ik word verdrietig van de mensen in verpleeghuizen die het zonder bezoek  moeten stellen, het leed in de ziekenhuizen en de mensen die afscheid moeten nemen van dierbaren in deze omstandigheden.

Van de quarantaine- en thuisblijfmaatregelen had ik lange tijd geen last. Ik was zelf een tijdje ziek en had daardoor geen enkele puf of zin om ook maar iets te doen. Maar nu ik me beter begin te voelen en de quarantaine langer duurt, krijg ik weer de kriebels om erop uit te gaan. Langs bij familie, bijpraten zonder 1,5 meter afstand ertussen of een lekker biertje bij Orloff.  Ik kijk er nu al naar uit.

Ik sta weer even stil bij wat belangrijk is en hoe verwend we hier altijd zijn in het veilige, welvarende Nederland. Gezond zijn, kunnen gaan en staan waar je wilt en de mensen kunnen zien die je lief zijn. Wat een zegen en wat een luxe is dat!