“Niemand is jong na zijn veertigste, maar je kunt onweerstaanbaar zijn op elke leeftijd” (Chanel)

Schrik jij wel eens als je per ongeluk je camera opent op de selfie stand? Ik wel. Nietsvermoedend kijk ik naar het scherm en schrik. Ben ik dat met die neerhangende wangen en vermoeide oogleden? In mijn eigen badkamerspiegel kon ik er nog best mee door.

Met een lichte glimlach probeer ik mijn plooien de andere kant op te sturen. Ook probeer ik mijn gezicht zo veel mogelijk te ontspannen zodat ik er wat minder vermoeid uitzie. Het helpt niet echt. Ik zie er wel een stukje vriendelijker uit, maar niet direct jonger. Ik krijg gewoon een oude kop.

Ouder worden gaat in sprongen. Gisteren nog kon ik fris en fruitig opstaan na een avondje stappen, vandaag herkent de gezichtsherkenning van mijn iPhone me niet eens meer na een avondje uit.

Als je 30 bent, denk je dat die hele ophef van vrouwen over ouder worden nogal overdreven is. Dat gaat jou niet gebeuren, denk je. Je bent al 30 en nog geen teken van verval te zien. Tot je ergens rond je 35e door de stad loopt en jezelf in een winkelruit ziet. Ben ik dat? Van de een op de andere dag word je een mevrouw en een u.

Heerlijke onwetendheid van het leven zonder spiegels. Zolang je jezelf niet ziet, denk je dat je eruit ziet zoals je je voelt. Maar dat is tegenwoordig nog best lastig, leven zonder spiegelbeeld. Met al dat zoomen, skypen en beeldbellen zit je voortdurend ook tegen je eigen hoofd aan te kijken. Confrontatie alom!

Lekker belangrijk. Het gaat om het innerlijk, toch? Ik ben ook geen 35 meer (al lang niet meer) en hoef er dus ook niet zo uit te zien. En ja, met het ouder worden, word je ook een stuk relaxter, wijzer en milder. Het is allemaal waar. Maar ouder worden betekent ook dat dingen voorbij zijn, dat je niet meer alles voor je hebt liggen en dat je ook als ouder bekeken wordt en in een ander vakje komt. Dat vind ik toch wel een stuk minder.

Dus smeer ik nog maar wat anti-aging crème en drink nog een extra glaasje water (wishful thinking dat het helpt!). En ik troost me met de gedachte dat ik altijd nog voor ‘onweerstaanbaar’ kan gaan zoals Chanel zei.

Ik leg me er dus maar bij neer. Voorlopig dan.