Nog even en dan is het 2021. Een nieuw jaar dat begint zonder vuurwerk of eindejaarsfeestjes en helaas ook zonder Engelsen in de Europese Unie.
Gaat het wel goed komen als we zo geruisloos het nieuwe jaar insukkelen vanachter onze eigen oliebollen?

Ik wil de verwachtingen niet te hoog leggen, want je weet maar nooit, maar ik heb me voorgenomen toch hoopvol het nieuwe jaar in te gaan en te geloven dat het goed komt.

Dat we uiteindelijk dit virus achter ons kunnen laten. Of in ieder geval de baas worden. Dat zorgverleners even achterover kunnen leunen en er voor iedere patiënt gewoon weer veilig plek is in het ziekenhuis.

Maar ook dat er langzaamaan meer ruimte komt om erop uit te gaan. En we de vrijheid hebben om weer zonder na te denken iets af te spreken. Je ouders te zoenen of spontaan even iemand aan te raken. Geen niesbui of milde klacht die roet in het eten gooit en ons terug in quarantaine plaatst. Ik zie ernaar uit.

Het oude normaal is ineens zo bijzonder aantrekkelijk geworden. Het zal nog wel even duren voordat dit terugkomt, als het al ooit echt weer helemaal terugkeert. Als het zover is, zullen we er extra dankbaar voor zijn en er des te meer van genieten. Een terrasje in de zon, de trein naar Parijs…

Mijn voornemen voor 2021 is om ervoor te gaan. Voorzichtig hebben vriendin M. en ik al een eerste stap gezet en de vouchers van onze gecancelde stedentrip van afgelopen mei omgezet in een nieuwe datum voor het najaar. Ingehaalde pret is dubbele pret. Het eerste uitje staat in de agenda. Dat er nog veel mogen volgen.

Voor nu: een fijne & veilige jaarwisseling. Hopelijk zien we elkaar weer veel en vaak en van dichtbij in 2021!

Ik ga ervoor!