Om in beweging te blijven loop ik mijn zoveelste ommetje door de wijk. Met mijn oortjes in luister ik naar een podcast van Patrick Kicken waarin hij Martine Sandifort interviewt over haar nieuwe carrière als ‘coach’. Ik moet hardop lachen. Een paar andere wandelaars kijken even om, nieuwsgierig wie er lacht.

Ik moet nog harder lachen en wandel rustig door. Zo lopend en wandelend verkeer ik even in mijn eigen wereldje. Soms zit ik helemaal in een waar gebeurde misdaadgeschiedenis met een true crimepodcast en soms ga ik al wandelend helemaal op in de muziek.

Ik betrap mezelf erop dat ik af en toe mee begin te praten met sommige podcasts. Zo van ‘Jaaaaa!’ ‘Neeee!’ ‘Ooooh grappig’. Ook begin ik wel eens hardop mee te zingen met de muziek. Iets wat ik eerder niet zou wagen. Want ik kan niet zingen en met een koptelefoon op, wordt het er niet beter op.

Ik ben niet de enige die zich uitleeft. Tijdens mijn avondwandelingetje kom ik wel eens een man tegen die tijdens het uitlaten van zijn hondje even lekker een potje luchtgitaar staat te spelen. Ik knik hem goedkeurend toe, maar hij ziet me niet.

Zou het het effect van de social distancing zijn? Dat we door de afstand die we noodgedwongen moeten houden tot elkaar, ook een beetje vervreemden en meer op onszelf worden? Dat we ons onbespied wanen in de buitenwereld en alles lekker laten gaan? Zoals we de coronakapsels laten wapperen en sommigen hun pyjama’s aanhouden tijdens zoommeetings met het werk?

We zijn min of meer dichtbij bij elkaar en toch voelen we een afstand. Die van 1,5 meter….

Niets mis met een beetje schijt-aan- de -wereld-gevoel en gewoon te doen waar je zin in hebt. En als er weinig kan en mag, moet je er toch zelf een feestje van maken. Dus lekker luchtgitaarspelen en hardop meezingen in de buitenlucht. Maarrre… mét elkaar blijft toch leuker. Dus op naar het moment dat we onze eigen paddenstoel weer uit mogen en samen kunnen meezingen en spelen op muziek!

En toch voel ik een afstand…