Toen mijn zoon 7 was, wilde hij op street dance. Ik wist precies waar hij moest zijn, namelijk bij de geweldig leuke dansschool waar ik tijdens mijn studententijd ook op zat. Ik googelde het telefoonnummer en hij mocht een lesje proberen.

Ik vond het leuk dat hij belangstelling had voor dansen. Op de middelbare school had mijn beste vriendin mij ooit meegenomen naar een balletschool waar een paar meisjes uit een hogere klas op zaten. De balletschool zat op een verlaten verdieping boven een winkelpand in het centrum van de stad. Aan de hoge plafonds hingen zwarte doeken als coulissen naar beneden om de ruimte af te schermen en de akoestiek te dempen.

De leerlingen, waaronder onze twee schoolgenootjes, maakten lange passen over de diagonaal van de zwarte dansvloer. Live begeleid door een pianist. Ik was betoverd. Mijn vriendin en ik wisten direct dat we dit ook wilden en hier bij wilden zijn. En dat gebeurde. De balletschool werd ons tweede thuis waar we bijna dagelijks kwamen en heel veel dansuren doorbrachten.

Maar met het middelbare schooldiploma op zak, kwam ook het afscheid van de balletschool. In mijn nieuwe studentenstad duurde het even voordat ik weer een leuke dansplek vond: het werd de dansschool waar ik nu met mijn zoon heenging. Ik danste er tijdens mijn studie een aantal jaar, iets minder fanatiek dan op de middelbare school, maar nog steeds met hetzelfde plezier. Toen ik ging werken, verwaterde het dansen. Op een gegeven moment stopte ik er helemaal mee.

Totdat ik dus op een woensdagmiddag met mijn zoon de dansschool binnen wandelde voor een proefles voor hem. De theekannen op tafel. De muziek en de dansinstructies die door de wanden heen klonken. Jongens en meisjes die in stoere danskleding door de gangen bewogen. Jeetje wat een leuke plek is zo’n dansschool toch.

Op de muur zag ik een spreuk: “Dancing is not what we do, it’s who we are”. Hoe had ik het kunnen vergeten? Iets wat eenmaal in je systeem of in je hart zit, gaat er niet zo makkelijk uit. Ik meldde me weer aan, samen met mijn zoon. Hij is inmiddels al lang gestopt, maar ik dans er nog steeds en ben heel blij dat ik toen weer begonnen ben.

Ben je wat je doet? Of doe je wie je bent? En zit daar een verschil tussen? Soms heb je een geheugensteuntje nodig om je te herinneren wie je was of wat je ook alweer het liefste deed.